लघुकथा-४

लघुकथा-अमर प्रेम

रचना-सैागात गजमेर”मात्र”

सार्किनी आमैको असामयिक निधन भयो साठ्ठी बर्षको उमेरमा । सार्किनी आमै र बाबै एक अर्कालाइ बुढेसकालले अँगालो मार्दा समेत बहुत माया गर्थे । पाँच भाइ छोरा र एक बहिनी छोरी जन्माएर छोरीको विहेदान गरी दिएर अनि छोराहरू पनि आ-आफ्नै मानो खान छुट्टीएर बाँच्न थालेका थिए सार्किनी आमैको मृत्युको समयसम्म ।

सार्कि बाबै हिन्दु धर्म अनुसार स्वत राँडो भएर जिउनु पर्ने भो भने छोराहरू आमा विहीन टुहुरा हुनु पर्यो । जिउनेक्रममा एक अर्कालाइ मायाँ गर्नुको साथै खुब सहयोग पनि गर्थे यो तेरो काम र यो मेरो काम नभनी । आमैले अन्तिम सास निखारेर सँसारबाट विदा भएपछि सँस्कार अनुसारको रित पुर्याएर काजक्रिया गर्ने निर्णय भो । बाबै आमैलाइ तुलसीछेउमा तेर्सयाएर राख्दा प्राणनै त्याग हुनेगरी डाको छोडेर रोए तर उनले रूनु मात्र पर्यो जो हुनु भै सकेपछी । आमैलाइ उठाएर लगेर अग्नी दिए र फर्किए सबैजना ।

तेह्र दिने काम सुरू भयो, दिनहरू वित्दै गए

बाबै बिच-बिचमा आमैलाइ सम्झिएर खुब भक्कानिएर रून्थे एकतमासले । ढिकुरो फोर्ने दिन साँझ सबै निदाउन लागेका थिए त्यो बेला । बाबै निस्किए पाइखाना जान्छु भनेर, यसो बाहिरतिर निस्कदाँ अचानक बाबैले एक छाँया किसीमको आमैको आकृति देख्छन् । जति-जति बाबैले नियाल्दै जान्छन् त्यति-त्यतिनै आमै पर सर्दै गएकोझै देख्छन बाबैले तर पनि बाबै मेरै बुढी हो भनेर झन सँगसँगै पछि लाग्दै जान्छन् । नभन्दै आमै घर तल्तिरको काल्ना छेउमा पुगेपछी स्वतः विलिन हुन्छिन् । बाबै झनै मायाका भावहरू छल्काउँदै चिच्याउछन् लैजाउन दिलमायाँ मलाइ पनि भन्दै । छोराहरू चिच्याएको सुनेर आतिदैँ जान्छन र बुवाको अनुहारतिर हेर्छन त्यो समयसम्म बाबै हरिया देखिने भै सकेका हुन्छन् त्यतिकैमा जेठो छोराले भन्छ- “बुवा के भयो हजुरलाइ र यहाँसम्म यति राति आउनु भएको”

जवाफमा ठुलोस्वास तान्दै बाबै - “छोरा तेरी आमा मलाइ लिन आएर यहाँसम्म देखा पर्दै यहाँ आइसकेपछि हेर न छोरा लुकी कता हो कता”

छोराहरू एकले अर्काको मुहार हेर्दै छक्क पर्छन………!